डोंगरातली मळलेली पायवाट, रानात फुललेली मनमोहक रानफुले, झाडांना बिलगलेल्या वेली, किड्यांचा किर्र आवाज आणि पक्षांच्या कुंजारव ने सारे रान गजबजलेले तरीही सगळीकडे शांततेचा भास, पावसाळ्यात धो धो वाहत असणारे आणि आपल्या अस्तित्वाच्या खुणा मागे ठेवत पुढच्या ऋतुपर्यंत निद्रिस्तावस्थेत गेलेले धबधबे आणि ओहोळ, इकडून तिकडे बागडणारी कैक रंगांची फुलपाखरे, हे सगळं डोळ्यात साठवत आमची पायपीट बुद्ध लेणी पर्यंत. समोरची लेणी म्हणजे मानवी कलाकृतीचा सुंदर अविष्कार. स्थापत्यशास्त्राचे उत्तम उदाहरण. हजारो वर्षे ती ऊन, थंडी, पाऊस, निसर्गातले अनेक बदल सोसत तिथेच उभी आहे. कैक वर्षांपूर्वी बुद्ध आचार विचाराचे कित्येक धडे तिने तिथेच गिरवले असतील. कित्येक प्रवचनांची ती साक्षीदार असेल. बौध्द भिक्खूंनी तिच्या कुशीतूनच जगाला शांततेचा संदेश दिला असेल, तो ती अजूनही विसरलेली नाही. रानावनात झाडा-झुडपात दडलेली लेणी अजूनही शांत-शीतल आहे. पावसाळ्यात लेणीवरून वाहणारा धबधबा तिचं सौंदर्य अजूनच खुलवतो, काल मात्र वरून ओघळणारे तुषारबिंदूसुद्धा सुखद अनुभव देऊन गेले. शांततेचा अनुभव घेण्यासाठी नक्कीच भेट द्यावी अशी कोंढाणे लेणी.
लेणी उतरलो तेंव्हा ऊन्हं उतरणीला आली होती. फुपाटा उडवत आमची गाडी निघाली आणि जवळूनच वाहणारी उल्हास नदी दिसली. नदी भरून वाहत जरी नसली तरी पुरेसे स्वच्छ वाहणारे पाणी आणि आजूबाजूचा रम्य परिसर खुणावत होता. असे वाहणारे पाणी मुलांसाठी पर्वणीच. मनसोक्त पाण्यात खेळायला मिळणे याहून मुलांना दुसरा मोठा आनंद कुठला असू शकतो? काही वेळात क्षितिजावर पिवळसर नारंगी रंगाचे फराटे ओढत सूर्यनारायण क्षितिजाआड गेले. बगळ्यांचे थवे आपापल्या घरट्याकडे परतताना दिसू लागले. हवेत गारवा पसरला.थोड्याचवेळात अख्खा परिसर अंधारात बुडणार होता, आता आम्हालाही आमच्या घरट्याकडे परतणे भाग होते. पुढच्या पावसाळ्यात पुन्हा अवश्य भेट देऊ असं मनोमन ठरवतच आम्ही परतीची वाट धरली.
अवश्य भेट द्या कोंढाणे लेणी
No comments:
Post a Comment